Muhafazakârlik paydasinda bulusan toplumsal blok, günümüz Türkiye’sinde merkezileserek iktidar öznesi haline gelmistir. Bu gerçeklikten hareketle çalismanin amaci, toplumsal ve siyasal düzeyde gelisen bu iktidar deneyiminin kentli muhafazakârlarda habitus dönüsümüne etkilerini ortaya koymaktir. Gündelik yasamda bir eylem ve algi hatti olarak habitus, yapisal düzeydeki dönüsümler etrafinda biçimlenmektedir. Bu çerçevede muhafazakârlarin hiyerarsi alanlarindaki degisen yörüngesi, habitusun izledigi güzergahi dogrudan belirlemektedir. Özellikle egemen gruplarin rutin bir kamusal refleksi olarak dislayici kapanmanin muhafazakâr yasam alanlarinda artan hacmi, dönüsümün en net yansima imkâni buldugu zemin halindedir. Dislayici kapanma ve habitus dönüsümü arasindaki bu baginti, çalismanin yaslandigi temel referans alanidir. Muhafazakâr yasam alanlarinda dislayici kapanmanin sinifsal ve kültürel düzeyde artan seyri, son tahlilde habitusu da dönüstürmektedir.

Dil, sadece bir iletisim araci degil ayni zamanda toplumsal güç mücadelesinin alanlarindan biridir. Öyle ki, bir toplumsal olguyu nasil tanimladigimiz dikkatimizi nereye yönlendirecegimizi, nasil düsünecegimizi ve nasil davranacagimizi etkileyebilmektedir. Bir sosyal olguyu irdelerken, ortada açik failler oldugu halde öznesiz edilgen dil kullanmak, gücün kullanimini gizlemek anlamina gelir, çünkü bu durumda davranislarinin sorumlulugunu üstlenebilecek failler tanimlamamis oluruz veya faili tartisma disi birakiriz. Makalede, bu perspektifle, kadina yönelik erkek siddeti üzerine yazilmis olan metinlerde faili tartisma disi birakan yaygin edilgen kaliplarin islevini sorguluyorum. Bu alanda faili tartisma disi birakan dilsel kaçinma egilimlerini irdelemek güncel sosyal sorunlari anlamaya ve çözümlemeye çalisirken bizi sinirlayan hegemonik çerçeveyi tanimamiza yardimci olmaktadir.

Modernite ve modernlesme özellikle 20. yüzyilin ikinci yarisindan itibaren en çok tartisilan konular arasinda yer almaktadir. Bu iki kavram birçok disiplin tarafindan ele alinmis ve ayni disiplin içerisinde bile çok farkli tanimlari yapilmistir. Modernitenin ne oldugu ve nasil tanimlanacagi sorunsali modernitenin hangi bakis açisina göre ele alinacagi ile iliskilidir. Bu çalismanin makro düzeyde birinci amaci Türk modernlesmesini Bati’da ortaya çikan modernite ve modernlesme kavramlari çerçevesinde tartismaktir. Çalismanin mikro düzeyde ikinci amaci ise Türk modernlesmesi çalismalarina farkli yorumlar getirmek için Bauman’in belirsizlik ve düzen arayisi kavramlari ile Giddens’in bireysel kimlik ve bireycilik kavramlarini ele alarak Türk modernlesmesine yeni perspektifler kazandirmaktir. Batili olan bu spesifik kavramlar, Türk modernlesmesinin çevre-merkez, özcü düsünceler, toplum ve devlet temelli birey kavramlari ile karsilastirilmistir. Dolayisiyla, modernitede birçok özellik olmasina karsin bu çalismada sadece iki özellik üzerinde odaklanilmistir. Çalismanin bulgulari, modernitede vurgulanan bireyin tersine, Türk modernlesmesinde özcü, toplum ve devlet temelli bireyin özelliklerinin ön plana çiktigini göstermektedir. Türk modernlesmesi, Mardin’in ifade ettigi üzere merkez-çevre etrafinda olusturuldugu için bireyin önemi ikinci planda kalmis ve devlet-toplum düalizmi ekseninde ortaya çikmistir.

Modernite ve modernlesme özellikle 20. yüzyilin ikinci yarisindan itibaren en çok tartisilan konular arasinda yer almaktadir. Bu iki kavram birçok disiplin tarafindan ele alinmis ve ayni disiplin içerisinde bile çok farkli tanimlari yapilmistir. Modernitenin ne oldugu ve nasil tanimlanacagi sorunsali modernitenin hangi bakis açisina göre ele alinacagi ile iliskilidir. Bu çalismanin makro düzeyde birinci amaci Türk modernlesmesini Bati’da ortaya çikan modernite ve modernlesme kavramlari çerçevesinde tartismaktir. Çalismanin mikro düzeyde ikinci amaci ise Türk modernlesmesi çalismalarina farkli yorumlar getirmek için Bauman’in belirsizlik ve düzen arayisi kavramlari ile Giddens’in bireysel kimlik ve bireycilik kavramlarini ele alarak Türk modernlesmesine yeni perspektifler kazandirmaktir. Batili olan bu spesifik kavramlar, Türk modernlesmesinin çevre-merkez, özcü düsünceler, toplum ve devlet temelli birey kavramlari ile karsilastirilmistir. Dolayisiyla, modernitede birçok özellik olmasina karsin bu çalismada sadece iki özellik üzerinde odaklanilmistir. Çalismanin bulgulari, modernitede vurgulanan bireyin tersine, Türk modernlesmesinde özcü, toplum ve devlet temelli bireyin özelliklerinin ön plana çiktigini göstermektedir. Türk modernlesmesi, Mardin’in ifade ettigi üzere merkez-çevre etrafinda olusturuldugu için bireyin önemi ikinci planda kalmis ve devlet-toplum düalizmi ekseninde ortaya çikmistir.